Γεμάτα τα ράφια των βιλιοπλωείων από τίτλους νέων Ελλήνων Συγγραφέων τα τελευταία χρόνια. Ειλικρινά προβληματίζομαι για το αν τελικά υπάρχει ή διαφαίνεται μια τάση να εξωτερικέουμε σε τέτοιο βαθμό τις φαντασίώσεις μας, τις εμπειρίες μας ή τέλος πάντων τις αγωνίες. Ομολογώ ωστόσο ότι ένα μεγάλο μέρος αυτών των βιβλίων είναι και κενά περιεχομένου...
Τί είναι αυτό που οδηγεί κάποιον τελικά στο να γράψει ένα βιλίο, είτε αυτό είναι μυθιστόρημα, είτε ιστορικό είτε ακόμη και κόμικ;
Προσπαθώντας πρόχειρα να εντοπίσω τί από όλα συμβαίνει, καταλήγω μάλλον στο προφανές. Η συγγραφή βιβλίου έχει γίνει μια μαζική τάση. Έχει παρασύρει σε τέτοιο βαθμό τις ομάδες των ενδιαφερομένων, που πολύ φοβάμαι ότι σταδιακά θα ξεπεράσει και την δυναμική του κινητού τηλεφώνου.
Τίτλοι βιλίων χωρίς κάτι ιδιαίτερο. Ονόματα και ονόματα που παρελάζουν μπροστά στα μάτια και δελεάζουν, είτε από καλοστημένα εξώφυλλα, είτε από σήματα Εκδοτικών Οίκων.
Τελικά ποιος πληρώνει ρε παιδιά για να γίνει ο άλλος συγγραφέας;
Πως ξεχωρίζει κάποιος Εκδοτικός Οίκος το καλό, από το βιβλίο του κιλού και πόσο τελικά έιμαστε σίγουροι ότι κάθε "φιλόδοξος" συγγραφέας δεν πληρώνει από την τσέπη του το πάθος του να βρεθεί σε ένα ράφι;
Όταν περάσετε την επόεμην φορά από βιλιοπωλείο, εξετάστε με προσοχή περίπου 10 ελληνικούς τίλους βιλίων και θα καταλάβετε τί λέω... Κάθε ένα βίωμα πλεόν, καταντά βιβλίο. Κάθε εμπειρία, τη σπουδαιότητα της οποίας αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά, γίνεται τόμος και έρχεται στο ράφι.
Ο κίνδυνος να παρουσιαστεί μια μαζικότητα βιλίων, έτσι γιατί του κάθε ενός του ήρθε να γράψει, θα μας φέρει σύντομα προ τετελεσμένων γεγονότων...

1-6-07
Καθημερινά παρατηρώ τη θάλασσα, στο δρόμο προς το γραφείο. Πλειονέκτημα για έναν νησιώτη, μειονέκτημα για κάποιον που καταπίνει χιλιόμετρα προκειμένου να φτάσει κάπου ώστε να μπορέσει να δει τη μαγεία της. Μόνο διακρίνοντάς την για πολύ ώρα καταλαβαίνεις την απεραντοσύνη και τη δύναμή της.
Στον τόπο μου χιλιάδες είναι ναυτικοί. Άνθρωποι που βλέπωντας το νερό, γυρίζουν την πλάτη τους απ' την άλλη έχοντας βαρεθεί να ακούν το ήχο κύμματος, να βλέπουν το απέραντο μπλε ή να μυρίζουν ιώδιο. Είναι η πρώτη, δεύτερη και τρίτη γυναίκα τους. Είναι το πρώτο πράγμα που βλέπουν όταν ξημερώνει και το τελευταίο πριν κοιμηθούν όταν είναι μπαρκαρισμένοι. Δεδομένη λοιπόν η όποια αγανάκτιση ή αποστροφή.
Κι όμως. Για όλους εμάς που παρακολουθούμε από διαφορετική σκοπια, η θάλασσα κρύβει τεράστιες απαντήσεις. Δίνει δύναμη, κουράγιο και πολλές φορές, κοιτώντας την για ώρα προσφέρει λύσεις, προτείνει ιδέες, καθαρίζει το μυαλό και οργανώνει τη σκέψη.
Η θάλασσα είναι μια αέναη εναλλαγή. Κάθε κύμα και μια καινούργια αρχή.
Απλά κοιτώντας της για ώρα με έχει βγάλει απο αρκετά αδιέξοδα, έχει συνεισφέρει με τον τρόπο της.
Αν τύχει και βρεθειτε κοντά της, μην την προσπεράσετε. Σταθείτε. Σκεφτείτε μόνο πόσοι άλλοι μπορούν να την κοιτούν την ίδια στιγμή θαυμάζοντας ή περιμένωντας απαντήσεις. Η θάλασσα θα σας το ανταποδώσει...